«Είμαι μητέρα τριών παιδιών. Εργάζομαι ολόκληρη μέρα για 800 ευρώ το μήνα και δεν μπορώ να βρω σπίτι στη Λεμεσό κάτω από 1.000 ευρώ. Πείτε μου, πώς να τα βγάλω πέρα; Πώς να πληρώσω το ενοίκιο, να ταΐσω τα παιδιά μου, να τους πάρω ρούχα, να ζήσουμε;»
Η καταγγελία αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Είναι η κραυγή απελπισίας εκατοντάδων οικογενειών στη Λεμεσό — μιας πόλης που μετατρέπεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε άβατο για τους Κύπριους.
Η ανεξέλεγκτη αύξηση των ενοικίων έχει μετατρέψει τη στέγη σε πολυτέλεια. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, τα διαμερίσματα στην πόλη αγγίζουν ή ξεπερνούν τα €2.000 το μήνα, ενώ οι μισθοί για θέσεις πλήρους απασχόλησης παραμένουν συχνά κάτω από €1.000. Η απόσταση μεταξύ κόστους ζωής και πραγματικής οικονομικής δυνατότητας διευρύνεται επικίνδυνα.
Εκεί που κάποτε υπήρχε η γειτονιά, σήμερα κυριαρχούν επενδυτές, βραχυχρόνιες μισθώσεις και developers. Κι ενώ οι ουρανοξύστες υψώνονται, οι κάτοικοι ωθούνται προς τα παγκάκια και τα αυτοκίνητα για να κοιμηθούν.
Πού είναι το κράτος; Πού είναι ο έλεγχος; Πού είναι η προστασία των ανθρώπων που κρατούν την κοινωνία όρθια;
Η Φωνή της Cyprus Voice:
Η ανοχή τελείωσε. Το πρόβλημα δεν είναι απλώς οικονομικό — είναι ηθικό. Είναι κοινωνική εγκατάλειψη. Είναι ταξικός αποκλεισμός.
Η Κύπρος δεν μπορεί να ζήσει με τους πολίτες της άστεγους. Αν δεν υπάρξει άμεση και σκληρή παρέμβαση για την αναχαίτιση αυτής της τρέλας, πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει κοινωνία για να προστατεύσει κανείς.
Μπορείτε να ανατρέξετε και σε προηγούμενη καταγγελία με τίτλο: Ενοίκια 24 καρατίων δυσκολεύουν τις ζωές μας – Καταγγελία στην Cyprus Voice
