Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που οι ηγέτες κρίνονται — όχι από τις λέξεις τους, αλλά από τη σιωπή τους. Από την αδράνεια, την καθυστέρηση, τη φανερή ανικανότητα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η Κύπρος βιώνει μία από αυτές τις στιγμές.
Οι φλόγες έκαψαν γη, σπίτια, ζωές. Και μαζί τους, έκαψαν και τις ψευδαισθήσεις περί κρατικής ετοιμότητας. Μπροστά σε μια τραγωδία με ανθρώπινα θύματα, με κατεστραμμένα νοικοκυριά και εικόνες βιβλικής καταστροφής, η ηγεσία εμφανίστηκε καθυστερημένη, αναποτελεσματική και ανεπαρκής.
Αντί για άμεση ανάληψη ευθύνης, είδαμε επικοινωνιακές ατάκες. Αντί για σχέδιο, είδαμε «επιτροπές». Αντί για παρουσία στα καμένα, είδαμε δηλώσεις στα air condition.
Η πολιτική αναισθησία δεν είναι απλώς η απουσία συναισθήματος. Είναι στάση εξουσίας. Είναι το βλέμμα που δεν ιδρώνει όταν ο λαός φωνάζει. Είναι η δήλωση που προσπερνά τον θρήνο. Είναι το «όλα λειτουργούν σωστά» ενώ ο κόσμος χάνει τα πάντα.
Αν κάτι απέδειξε η τραγωδία που ζούμε, είναι πως δεν έχουμε πρόβλημα μόνο με τις υποδομές, αλλά και με τη συνείδηση της εξουσίας. Μια ηγεσία που δεν εμπνέει, δεν αναλαμβάνει, δεν συγκλονίζεται, είναι απλώς μια πολιτική διαχείριση γραφείων – όχι ηγέτες για δύσκολες εποχές.
Η χώρα δεν ζητά θαύματα. Ζητά αλήθεια, ευθύνη και δράση. Ούτε μεσοβέζικα λόγια, ούτε blame game. Το να παραμένει κάποιος στη θέση του, την ώρα που γύρω του καίγονται τα πάντα, χωρίς να αλλάζει τίποτα, είναι εθνικό έγκλημα αδράνειας.
Αν δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την καταστροφή, τουλάχιστον ας μην προσθέτουμε πολιτική ύβρη στα αποκαΐδια.
