Η στεγαστική κρίση στην Κύπρο δεν είναι πια τοπικό φαινόμενο. Από τη Λεμεσό έως τη Λάρνακα και από τη Λευκωσία μέχρι την Πάφο, η αγορά κατοικίας έχει καταστεί απρόσιτη για τον μέσο Κύπριο πολίτη.
Οι τιμές των ενοικίων έχουν ξεφύγει από κάθε λογική. Στη Λεμεσό, μια μικρή κατοικία μπορεί να αγγίζει ή και να ξεπερνά τα €1.200, τη στιγμή που ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα €1.100. Στη Λευκωσία, η κατάσταση είναι οριακά καλύτερη, ωστόσο και εκεί τα ενοίκια αυξάνονται ραγδαία, ειδικά σε περιοχές κοντά στο κέντρο ή στα πανεπιστήμια. Στην Πάφο και τη Λάρνακα, τα τουριστικά καταλύματα λειτουργούν ανταγωνιστικά εις βάρος των μονίμων κατοίκων, που δυσκολεύονται να βρουν προσιτή στέγη.
Οι οικογένειες με παιδιά αντιμετωπίζουν το πιο σοβαρό πλήγμα. Μητέρες μιλούν για διαρκή ανασφάλεια και αδιέξοδο, με δυσκολία να εξασφαλίσουν όχι πολυτέλειες αλλά βασικές ανάγκες: στέγη, ρεύμα, τροφή και σχολικά έξοδα.
Η κατάσταση αυτή δεν επηρεάζει μόνο την καθημερινότητα. Δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και ανασφάλειας, επηρεάζει την ψυχική υγεία των πολιτών και επιτείνει τη μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό.
Το κράτος φαίνεται αδύναμο ή απρόθυμο να δώσει άμεσες λύσεις. Τα μέτρα που ανακοινώνονται περιοδικά είναι αποσπασματικά και χωρίς πραγματικό αντίκτυπο. Οι Δήμοι δεν έχουν τα εργαλεία ούτε την αυτονομία να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα σε τοπικό επίπεδο, ενώ η κεντρική διοίκηση συνεχίζει να μιλά για «στρατηγικά σχέδια» και «δράσεις σε βάθος χρόνου».
Η Cyprus Voice καλεί κάθε αρμόδιο φορέα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα κατάματα. Η στέγαση είναι ανθρώπινο δικαίωμα, όχι προνόμιο για λίγους.
