«Από εκεί που πηγαίναμε σούπερ μάρκετ κάθε εβδομάδα, τώρα πάμε με λίστα ανάγκης και όριο 30 ευρώ. Πιο κάτω δεν έχει».
Η φωνή της Μαρίας, 44 ετών, μητέρας δύο παιδιών από τη Λεμεσό, αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα που πολλές οικογένειες στην Κύπρο ζουν πια καθημερινά. Η λεγόμενη “σιωπηλή φτώχεια” εξαπλώνεται – χωρίς φωνές, χωρίς οργή στους δρόμους, αλλά με άδειο ψυγείο, ανεξόφλητους λογαριασμούς και το άγχος του αύριο.
Σύμφωνα με στοιχεία που εξασφάλισε το Cyprus Voice, σχεδόν 1 στις 4 οικογένειες με δύο ή περισσότερα παιδιά δηλώνουν πως δυσκολεύονται να καλύψουν βασικά έξοδα διαβίωσης, όπως ενοίκιο, ρεύμα και τρόφιμα.
Οι πιο ευάλωτοι; Οι εργαζόμενοι φτωχοί, όσοι δηλαδή εργάζονται αλλά δεν αμείβονται αρκετά για να τα βγάλουν πέρα. Μετά την αύξηση του πληθωρισμού και την άνοδο του κόστους στέγασης στις μεγάλες πόλεις (ιδίως Λευκωσία και Λεμεσό), τα έξοδα ενός νοικοκυριού εκτινάχθηκαν.
«Είναι η φτώχεια των 800 ευρώ. Κανείς δεν φαντάζεται ότι πεινάς, αλλά ζεις με ανασφάλεια κάθε μέρα», λέει 30χρονος υπάλληλος ξενοδοχείου στην Αγία Νάπα.
Το κράτος προσφέρει κάποια επιδόματα, ωστόσο το πρόβλημα είναι συστημικό: η ανισότητα αυξάνεται, ενώ η μεσαία τάξη υποχωρεί. Ειδικοί προειδοποιούν ότι αν δεν ληφθούν μέτρα (φορολογικά, κοινωνικά, στεγαστικά), θα δούμε φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού ακόμη και σε περιοχές που θεωρούνταν “άνετες”.
Από την άλλη, οι ΜΚΟ και ενορίες βλέπουν τη ζήτηση για τρόφιμα και βοήθεια να διπλασιάζεται κάθε 6 μήνες.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο των «άλλων». Είναι μια καθημερινότητα που απλώνεται δίπλα μας – ή και μέσα στα δικά μας σπίτια.
