«Πότε θα μάθει την αλήθεια αυτή η μάνα; Πότε θα δικαιωθεί η ψυχή του Θανάση – του Θανάση όλων μας;»
Δύο δεκαετίες μετά τον θάνατο του εθνοφρουρού Θανάση Νικολάου, η υπόθεση παραμένει ανοιχτή πληγή για τη δικαιοσύνη στην Κύπρο. Ο νεαρός στρατιώτης, που είχε βρεθεί νεκρός κάτω από γέφυρα το 2005, αρχικά χαρακτηρίστηκε ως αυτόχειρας. Ωστόσο, χρόνια μετά, νέα ευρήματα και πορίσματα ιατροδικαστών ανέτρεψαν πλήρως το αφήγημα των αρχών, αποκαλύπτοντας πως ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας.
Η τρίτη νεκροτομή, που έγινε μετά από αίτημα της οικογένειας, έφερε στο φως στοιχεία που δείχνουν στραγγαλισμό και κάκωση τραχήλου, σε συνδυασμό με ενδείξεις μεταφοράς της σορού. Τα νέα δεδομένα προκάλεσαν σεισμό στο δικαστικό και πολιτικό σύστημα, ενώ η οικογένεια Θανάση επανήλθε πιο αποφασισμένη από ποτέ να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Ωστόσο, η απόφαση της Νομικής Υπηρεσίας να μην προχωρήσει σε ποινικές διώξεις παρά τα πορίσματα, προκάλεσε οργή και απογοήτευση. Η μητέρα του Θανάση μιλά για οργανωμένη συγκάλυψη και χαρακτηρίζει την υπόθεση ως “σφαγιασμό της δικαιοσύνης”. Παράλληλα, η απομάκρυνση της δικαστού που ασχολήθηκε επισταμένα με την υπόθεση, και η σιγή των αρμόδιων αρχών, ενισχύουν την καχυποψία της κοινής γνώμης.
Στο πολιτικό προσκήνιο, η υπόθεση Θανάση αναδεικνύει με δραματικό τρόπο τις θεσμικές ανεπάρκειες του κράτους δικαίου. Παρά τις δημόσιες δεσμεύσεις για πλήρη διαλεύκανση, οι αρμόδιοι επιλέγουν σιωπή, καθυστερήσεις και έλλειψη ουσιαστικής δράσης. Η κοινωνία ζητά απαντήσεις, αλλά λαμβάνει μόνο σκιές και παραπομπές σε τυπικά νομικά κενά.
Η οικογένεια, με αξιοθαύμαστη υπομονή και σθένος, συνεχίζει να διεκδικεί το αυτονόητο: αναγνώριση της αλήθειας, απονομή δικαιοσύνης και τιμωρία των ενόχων. Πλέον, ετοιμάζεται να απευθυνθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θέτοντας το κράτος ενώπιον των ευθυνών του σε διεθνές επίπεδο.
Η υπόθεση Θανάση Νικολάου δεν είναι απλώς ένα προσωπικό δράμα. Είναι η αντανάκλαση του τρόπου που το κράτος αντιμετωπίζει τις σκοτεινές υποθέσεις και τις οικογένειες που αρνούνται να σωπάσουν. Και όσο οι θεσμοί συνεχίζουν να αποτυγχάνουν, τόσο η ανάγκη για δικαίωση γίνεται υπόθεση όλων μας.
Αυτός ο σπαρακτικός λόγος — «Πότε θα μάθει την αλήθεια αυτή η μάνα; Πότε θα δικαιωθεί η ψυχή του Θανάση – του Θανάση όλων μας;» — δεν είναι απλώς ερώτημα. Είναι κραυγή.
Κραυγή που διαπερνά τα σιωπηλά γραφεία της εξουσίας, τα καλογυαλισμένα έδρανα των δικαστικών αιθουσών και τους αδιάφορους διαδρόμους των θεσμών.
Δύο δεκαετίες μετά, η απάντηση παραμένει η ίδια: “Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία.”
Όμως το πτώμα ενός στραγγαλισμένου παιδιού, η φωνή μιας μάνας που σπαράζει κάθε φορά που επανέρχεται η υπόθεση, τα πορίσματα που αγνοούνται, οι δικαστές που μετακινούνται και οι ανακριτές που σωπαίνουν — είναι αυτά “μη αρκετά”;
Η αλήθεια δεν μπορεί να θαφτεί σε κανένα αρχείο, όσο κι αν το προσπαθήσουν.
Η δικαίωση δεν είναι μόνο νομική υπόθεση — είναι ηθική υποχρέωση.
Και η Cyprus Voice, όπως δεσμεύτηκε, θα συνεχίσει να φωνάζει το όνομα του Θανάση ξανά και ξανά,
μέχρι κάποιος να αναγκαστεί να απαντήσει.
Γιατί ο Θανάσης δεν ήταν απλώς ένας στρατιώτης.
Ήταν παιδί. Ήταν πολίτης. Ήταν ένας από εμάς.
Και όταν ένας από εμάς δολοφονείται — κανένας δεν μπορεί να μένει ήσυχος.
